Nowoczesna Rzeczpospolita Mormońska

Toczenie poważnych polemik na łamach lokalnej prasy w Puszczykowie i Mosinie to zajęcie bardzo niewdzięczne. Ilekroć bowiem autor przedstawi racjonalne argumenty dotyczące konkretnych planów czy działań, tylekroć zamiast usłyszeć lub przeczytać rzeczowe kontrargumenty, doczeka się tylko dziwacznych epitetów oraz etykietki wroga postępu i rozwoju.

Przykład pierwszy. Związane z władzami Mosiny Stowarzyszenie Nowoczesna Rzeczpospolita Mosińska wydało jesienią pierwszy numer „KurieraMosińskiego“. Pojawił się w nim artykuł pt. „Wyczekiwana rozbudowa drogi 430“, w którym podano wiele nieprecyzyjnych oraz nieprawdziwych faktów na temat protestów związanych z drogą. Razem z prezesami puszczykowskich stowarzyszeń napisałem tekst polemiczny i przesłałem do redakcji „Kuriera Mosińskiego“ oraz wszystkich innych redakcji lokalnych gazet. Tekst w spokojny sposób tłumaczył nasze racje i w żaden sposób nie naruszał zasad kulturalnej polemiki.

Efekt? Tekst opublikowały redakcje "Gazety Mosińsko-Puszczykowskiej", "Kuriera Puszczykowskiego" oraz opozycyjnego "Czasu Mosiny". Redaktor wydawanego przez Gminę Mosina „Merkuriusza Mosińskiego“ (zarazem wydawca „Głosu Puszczykowa“) odpisał tylko, że z „Kurierem Mosińskim“ nie ma nic wspólnego i tekstu nie opublikuje. Ze strony redakcji „Kuriera Mosińskiego“ oraz Stowarzyszenia Nowoczesna Rzeczpospolita Mosińska nie doczekaliśmy się żadnej odpowiedzi.

Droga 430 będzie prawdopodobnie modernizowana
w wariancie jednopasmowym ku uciesze mormonów.
Fot. Jacek Gulczyński

Doczekaliśmy się natomiast wzmianki w drugim numerze„Kuriera Mosińskiego“, który ukazał się przed świętami wielkanocnymi. Myliłby się jednak ten, kto by pomyślał, że są tam jakiekolwiek odniesienia do naszych argumentów. Otóż nie, jest tylko cytat z mniej istotnej notki na naszym blogu oraz znany nam już z grudniowego „Głosu Puszczykowa“ list „łowcy mormonów“ – Lesława Markiewicza – który zdaniem „Kuriera Mosińskiego“ ma rzucać światło na działalność Zielonego Puszczykowa. Już samo to sformułowanie może insynuować, że naszą działalność spowija jakaś ciemność, a przecież od początku wszystkie teksty są u nas podpisane, w stopce redakcyjnej figurują nazwiska osób publikujących i prowadzących bloga, ponadto wymieniony jest skład Stowarzyszenia, z którego inicjatywy nasz skromny blog powstał i opisany jest jasno i klarownie cel działalności.

Nie o to jednak chodzi, żeby traktować oponenta poważnie, ale o to, żeby pokazać, jaki on jest przebiegły i tajemniczy. Tak jak w liście pana Markiewicza, który stanowi drugi przykład prowadzenia polemiki ze zwolennikami zrównoważonego rozwoju Puszczykowa i Mosiny. Nasze argumenty dotyczące wyjątkowego charakteru miasta, unikalnego układu urbanistycznego, tradycyji podmiejskiego letniska, konieczności ochrony zabytków, krajobrazu i rozwoju miasta w symbiozie z WPN, autor listu nazywa populistycznymi, a lokalnych działaczy i autorów Zielonego Puszczykowa oskarża o przywłaszczanie sobie opinii wszystkich mieszkańców miasta.

Jednocześnie przeciwstawiają im takie perełki wyważonych sądów jak zdania: „Puszczykowo jest sypialnią Poznania czy to się komuś podoba czy nie“ czy  „Na tym unikatowym, krótkim odcinku zginęło kilka osób“. Przeciwników rozbudowy drogi nazywa ostatecznie mormonami, a do władz miasta ma pretensje o brak jednoznacznego stanowiska. Cały list skierowany do rzekomych uzurpatorów występujących w imieniu wszystkich mieszkańców kończy butnym podpisem „członek „milczącej większości“, który ma już dość milczenia“.

Warto tu kilka spraw wyjaśnić. Po pierwsze, Zielone Puszczykowo nigdy nie występowało w imieniu wszystkich mieszkańców miasta ani nawet nie powoływało się na większość. Raczej skromnie przedstawiamy swoje argumenty i zachęcamy do zapoznania się z nimi i przemyślenia spraw miasta. Skąd w redakcji „Kuriera Mosińskiego“,  „Głosu Puszczykowa“ i pana Markiewicza głębokie przekonanie, że odbieramy komukolwiek głos i zawłaszczamy prawo do wyrażania opinii wszystkich? Nie mamy pojęcia. Do Zielonego Puszczykowa każdy może przysłać tekst i zostanie on opublikowany, jeśli tylko nie będzie obraźliwy. Jak widać, zarówno „Głos Puszczykowa“ jak i „Kurier Mosiński“ mają z niewygodnymi dla siebie głosami dużo większy problem.

Po drugie, wyzywanie nas od mormonów jest dość dziwne. Mormoni, bowiem, to dość nowoczesna społeczność doskonale sobie radząca w najpotężniejszej gospodarce świata. Ich największe skupisko – Salt Lake City – pomimo niezbyt dogodnego położenia, jest prężnym ośrodkiem biznesowym. Kilka lat temu odbyły się tam bardzo udane igrzyska olimpijskie. Ich organizator Mitt Romney (także mormon) w ubiegłym roku kandydował na prezydenta USA z ramienia Partii Rebulikańskiej. Nie bardzo wiemy w czym się przejawia niechęć mormonów do rozwoju i  postępu, podejrzewamy zatem, że panu Markiewiczowi chodziło albo o moronów, czyli debili - wtedy mamy do czynienia z dość mało wyszukaną obrazą – lub o amiszy, czyli grupę religijną odrzucającą postęp i rozwój na rzecz życia według zasad bardzo restrykcyjnego zestawu zasad. W obu przypadkach, powinniśmy poczuć się urażeni, ale na szczęście nie mamy pewności, o co autorowi chodziło.

Po trzecie nie rozumiemy zupełnie, dlaczego pan Markiewicz podaje się za przedstawiciela „milczącej większości“? Skąd niby wie, że tak jak on większość mieszkańców Puszczykowa nie odróżnia mormona od amisza? A nawet jeśli, załóżmy, ma pan Markiewicz zebrane deklaracje milczącej większości mieszkańców, że jest ich przedstawicielem i wyrazicielem ich zdania, to dlaczego nie skorzysta ze zdobyczy demokracji obywatelskiej takich jak wolność słowa, zrzeszania się i wpływania na bieg wydarzeń w mieście, województwie i państwie? Jak pokazuje przykład stowarzyszeń puszczykowskich, „Kuriera Puszczykowskiego“ i Zielonego Puszczykowa – nie jest to wielka fatyga.

Trzeci przykład polemizowania z nami poprzez deprecjację naszej opinii zamiast przedstawienia odmiennego zdania doskonale oddają publikacje „Głosu Puszczykowa“. Wielokrotnie polemizowałem z tekstami tej gazety i próbowałem tłumaczyć tak jasno, jak tylko się da, o co chodzi w sporze o kierunek rozwoju Puszczykowa, i nigdy nie doczekałem się rzeczowej polemiki. Nie będę przypominał całej historii polemicznych utarczek, ale skupię się na ostatnim tekście, który ukazał się świątecznym wydaniu „Głosu“ pt. „Protest przeciw planowi“.

Tekst jest niepodpisany i zawiera wiele niesprawdzonych informacji. Po pierwsze, pojawia się tam insynuacja, jakoby była w Puszczykowie grupa ludzi protestująca przeciw planowi miejscowemu zagospodarowania przestrzennego dla rejonu obejmującego słynne skrzyżowanie Magazynowej i Poznańskiej, gdzie promowany przez „Głos“ deweloper chciał postawić market wbrew opinii władz miasta oraz dużej części mieszkańców.

Anonimowe ulotki protestujące przeciw planowi
miejscowemu zagospodarowania przestrzennego
nie zostały napisane przez Zielone Puszczykowo.
Fot. Gabriela Ozorowska

Otóż, nie ma żadnej grupy protestującej przeciw planowi. Jest normalna procedura, podczas której mieszkańcy mogli zadać pytania projektantom podczas publicznej debaty, a następnie zgłosić uwagi do planu, które mogą być wzięte pod uwagę lub odrzucone. Zielone Puszczykowo na prośbę mieszkańców opublikowało plan w internecie, aby łatwiej można było sobie wyrobić zdanie na temat jego zawartości. Opublikowaliśmy też jeden krytyczny tekst odnoszący się do kwestii ochrony zabytków wkontekście powstającego planu jak i tych, które zostały uchwalone wcześniej,którego autorem jest mieszkaniec Puszczykowa Krzysztof Kamiński, który nie jest członkiem redakcji bloga ani stowarzyszeń z nami współpracujących. Podzielam jego obawy i uważamy, że takie głosy mieszkańców powinny się pojawiać zarówno w prasie jak i internecie. Demokracja polega na ciągłym ścieraniu się opinii i ważne jest, żeby jak najwięcej osób brało aktywny udział w życiu publicznym.

Jeśli chodzi o wspomniany w tekście protest polegający na wrzuceniu do skrzynek ulotek z informacjami na temat planu, to kompletnie nie wiemy, dlaczego łączy się tę akcję z działalnością stowarzyszeń, bloga czy gazety. Jeśli Zielone Puszczykowo lub któreś ze współpracujących z nami stowarzyszeń wyraża opinię krytyczną lub pozytywną o jakimś planie, działaniu czy wydarzeniu, to zawsze swoje wypowiedzi podpisuje. Ta ulotka była anonimowa, poza wzmianką o adresie mailowym, na który można pisać w sprawie planu. Nazwa naszego bloga pada tam tylko w kontekście miejsca, gdzie można znaleźć treść planu oraz mapkę rejonu, do którego się on odnosi.  Ani ja, ani nikt z redakcji czy ze stowarzyszeń z nami współpracujących nie był autorem akcji ulotkowej. Jedyne, w czym braliśmy udział, to opisana wyżej procedura konsultacji planu. Jednocześnie, nie uważam, żeby akcja ulotkowa była czymś złym, raczej oceniam ją pozytywnie, bo zwróciła uwagę na plan, który zadecyduje o przyszłości tej części miasta.

Jeśli ktoś koniecznie chce wszystkie puszczykowskie protesty wrzucić do jednego worka, może to oczywiście robić, przyczyni się w ten sposób do jeszcze większej integracji ludzi, którzy myślą o mieście inaczej niż redaktor „Głosu Puszczykowa“ (notabene mieszkaniec Lubonia) czy samozwańczy lider „milczącej większości“ – Lesław Markiewicz. Szkoda tylko, że ich teksty – pisane niedbale i zarzucające wszystkim oprócz nich złą wolę nie mają na celu wymiany opinii, a jedynie postponowanie działań i opinii ich oponentów. Jeszcze bardziej przykro, że Stowarzyszenie Nowoczesna Rzeczpospolita Mosińska i redakcja „Kuriera Mosińskiego“ też nie znalazły w sobie zasobów intelektualnych do podjęcia rzeczowej dyskusji, zasłaniając się absurdalnym listem sprzed 3 miesięcy.